Shalosh betekent ”Drie” in het Hebreeuws, het is de naam van dit pianotrio maar het staat voor meer. Voor de drie Israëlische muzikanten Gadi Stern (pno, Fender Rhodes, micro korg), David Michaeli (contrabs.) en Matan Assayag (drs) is Shalosh meer dan een band, het is een levenswerk. Of zoals Stern het stelt “Shalosh is not just a band, it’s an idea”. De band heeft geen leider, de muziek wordt gezamenlijk bedacht , voor de drie groepsleden is er maar één band waarin ze actief zijn. Ze kennen elkaar ook heel goed, niet alleen als musici maar ook in het dagelijks leven, Stern en Assyag zijn vrienden sinds hun jeugdjaren en Michaeli kwam erbij als teenager, sindsdien zijn ze onafscheidelijk.

Ze wonen in dezelfde buurt en zien elkaar bijna dagelijks, Shalosh voelt bijna als een familie. Die intense verbinding heeft ertoe bijgedragen dat Shalosh een volstrekt eigen muzikale visie heeft ontwikkeld en in deze muziek is dat alleen maar mogelijk als drie lieden samen al nummers schrijven sinds hun 16de. Ze zijn fans van Nirvana, Brahms, Monk en The Bad Plus, ze overstijgen alle stijlbarrières. Als kinderen van de jaren ’90 hebben ze de pop- en rockmuziek uit die tijd in zich opgenomen. De decibels van de rock en de dansbaarheid van de elektronica gaan gepaard met het fijngevoelige en structurele bewustzijn van getrainde jazzmusici en niet te vergeten de invloeden van klassieke muziek en die uit het midden oosten.

Zes jaar na de oprichting van het trio zijn ze eindelijk bij een groot label beland. De meeste nummers hier zijn geschreven door het trio met als uitzondering het verstilde “Meditation” van bassist David Michaeli en dan zijn er twee vertolkingen van nummers uit onverwachte hoek: “Take on me” van de popgroep “ a-ha”, ik heb het moeten opzoeken want de naam zei me niks en de muziek is ook niets, maar zoals de titel van een ander nummer al aangeeft deze jongens zijn “Children of the 90’s”. Nog verrassender is de keuze van de stadionhymne “You’ll never walk alone”, het origineel werd geschreven door het bekende duo Rodgers en Hammerstein voor de musical Carousel uit 1945. De bekendste versie is die van Gerry & the Pacemakers uit 1963, hoewel die sterk was beïnvloed door die van Gene Vincent uit 1957. Via voetbalclub Liverpool werd het een stadionhit.

Gelukkig komen de thema’s maar sporadisch voor bij de versies van Shalosh, maar dan nog is het voor mij een raadsel waarom zij dit soort prullaria gebruiken, temeer daar hun eigen werk veruit superieur is. Vooral in het eerste nummer “After the war” is het gelijk raak, na een paar eenvoudige akkoorden volgt er een acute tempoversnelling en gaat het richting rockmuziek. “Jazzer machen sich immer gedanken: stimmt das tempo, spiele ich die richtige Töne, habe ich da eben Mist gebaut ? Uns ist das egal, rockin’out ist etwas was wir gerne machen” aldus Gadi Stern in een interview voor Jazzthing. Ze hebben ook onwaarschijnlijke titels gegeven aan hun nummers, neem bijvoorbeeld “The impossible love story of Jackie and Hanan”of “Sinan, and his never ending war against the bureaucracy robots”, er zit natuurlijk een verhaal achter maar noch de hoestekst noch het interview verschaffen enige duiding.

Zoals al vaker aangestipt, het wemelt van jonge piano trio’s maar toch springt Shalosh er uit mede door hun geslaagde mix van jazz, rock en dance. Pure jazz gaat ze trouwens ook goed af, zoals te horen in “Tune for Mr. Ahmad Jamal “, een eerbetoon aan een van hun helden, pianist Ahmad Jamal, “Der Typ ist Music”( Gadi Stern). Opvallend is wel dat met Shalosh er weer een drietal talenten uit Israel hun opwachting maken aan het jazzfront, Avishai Cohen zowel de bassist/vocalist als de trompettist gaan al een tijdje mee, maar dan zijn er nog Shai Maestro(pno), Guy Mintus (pno), Ziv Ravitz (drs), Gilad Hekselman (gtr), Itamar Borochov (tpt) en de lijst is veel langer, Israël als een bakermat van jazztalent, dat is in ieder geval beter om bekend door te zijn dan de politieke strapatsen van Netanyahu.

Jan van Leersum